مسئله سبک زندگی، مسئله ای است که متأسفانه به دلیل یک نوع خودباختگی فرهنگی در جامعه آن طور که باید و شاید پیشرفت نکرده است. این مشکل ریشه در حدود 100 سال پیش دارد. از دوران سلطنت رضا خان.  او برای اینکه بخواهد خود را از دامن ارزش ها دور کند و به تجددگرایی بپیوندد، تمدن و فرهنگی را وارد ایران کرد که اثرات آن همچنان در جامعه دیده می شود. این روند در دوران محمدرضا پهلوی هم ادامه داشت. وقتی به حد افراط به پوشش و آرایش غربی و تجمل گرایی بها می دادند و این فرهنگ های غلط به جامعه القا می شد. در واقع تمدن مبتذل غربی را حکومت پهلوی وارد ایران کرد و ما همچنان آثار آن را در جامعه مشاهده می کنیم. چرا که هیچ یک از آن ها در رقم خوردن سبک زندگی فعلی بی اثر نبوده اند.

این مسئله یکی از علل مهم وقوع این مشکلات است. ما در حالی از این هجوم فرهنگ غربی جدا شدیم که بعد از انقلاب اسلامی، با تندروی هایی که از سمت دیگر صورت می گرفت، حکومت راه غلطی را برای اصلاح سبک زندگی مردم انتخاب کرد. اعمال زور برای جلوگیری از پوشش های نامناسب بانوان، جلوگیری از ورود ماهواره به خانه ها با زور، بحث فیلترینگ و موارد این چنینی همه اشتباهاتی بودند که ما برای اصلاح سبک زندگی انجام داده ایم اما در واقع این راه صحیح نبوده و نیست.
رسانه های بیگانه در این راه قطعاً بیکار ننشسته اند و دائماً به ما سبک زندگی و راه و رسم زیستن را القا می کنند. وقتی امروز کودکان ما سریال های مبتذل کره ای، ترکیه ای و کلمبیایی را از شبکه های ماهواره ای تماشا می کنند، از همین حالا دارند سبک زندگی دیگری را می آموزند. هیچ گریزی هم از این موضوع نیست. به اعتقاد من در شرایطی که این سبک های زندگی مختلف در حال هجوم به کشور ما هستند، باید خودمان را با تئوری آگبورن، جامعه شناس امریکایی مبنی بر «تغییر متفاوت عناصر فرهنگی» وفق دهیم و از درون جامعه اقدام مناسبی انجام دهیم.
فقط این را بگویم که سبک زندگی با گفتن بهبود نمی یابد و کار عملی می طلبد. چندین بار گفتند برای بهبود وضعیت پوشش در جامعه و همچنین اشاعه فرهنگ ایرانی، نمایشگاه های لباس سنتی برپا شده است اما من می گویم اگر می خواهیم در اشاعه این سبک زندگی نتیجه بگیریم، باید قبل از هرکس خودمان دست به کار شویم. وزرا، وکلا، رادیو، تلویزیون و مسوولان به جای برپایی نمایشگاه با استفاده پیوسته از این نوع پوشش پیش قدم شوند و سبک زندگی مطلوب جامعه را اشاعه دهند. مسوولان می گویند عروسی ساده بگیرید، خودروی ملی سوار شوید اما خودشان عروسی های آنچنانی می گیرند و آخرین مدل خودروهای خارجی را سوار می شوند و اسلوب و سبک زندگی غربی را خود وارد مغز جوانان می کنند.
مردم جامعه ما الگوهای مناسبی برای ساختن سبک زندگی خود ندارند. مگر بزرگان جامعه به حق و حقوق مردم احترام می گذارند که انتظار داریم مردم به حق یکدیگر احترام بگذارند؟ مگر مسوولان به مردم راست می گویند که مردم را از دروغگویی منع کنیم؟ سبک زندگی مردم کشورهایی مثل ژاپن و کره جنوبی چرا تا این اندازه قابل قبول و پسندیده است؟ چون به عنوان مثال وزیر مملکت به خاطر اینکه زیر دستش رشوه گرفته خودکشی می کند. آن ها چنین الگوهایی دارند! اما در کشور ما 3 هزار میلیارد تومان دزدیده می شود و هیچ خبری از این اتفاق نمی شود.
در واقع اول باید سبک زندگی مسوولان و الگوهای جامعه اصلاح شود. فرمایش رهبری در رابطه به سبک زندگی کاملاً قابل تأمل است اما باید به این موضوع هم نظر داشت که سبک زندگی جامعه با یک نسخه پیچیدن حل نمی شود و به تدریج باید در این زمینه اقدامات لازم صورت گیرد. چرا که با ورود هر تکنیک به جامعه، سبک زندگی افراد عوض می شود. به طور مثال همین که اولین دوچرخه وارد ایران شد، سبک زندگی تغییر کرد. همین طور اولین چرخ خیاطی سبک زندگی زن ایرانی را تغییر داد.
ما اسیر این تکنیک ها هستیم. طبق تئوری تکنوکراسی، این تکنیک هست که سبک زندگی مردم را تغییر می دهد. خود من در کتابی به تأثیرات انقلاب صنعتی بر زندگی مردم اشاره کرده بودم. شاید جالب باشد بدانید انقلاب صنعتی فقط در آموزش و پرورش تغییراتی بسیار بنیادی ایجاد کرده بود.
ژاپنی ها وقتی تصمیم به تغییر سبک زندگی خود گرفتند، شعاری را ارائه دادند که :«ژاپنی بمانیم اما از تمدن غرب عقب نمانیم!» من هم دقیقاً همین را می گویم:«ایرانی بمانیم اما از تمدن غرب عقب نمانیم!»